مقدمه: در راستای پاسخ به نیازهای مراقبتی جامعه، لازم است کارکنان پرستاری در عملکرد حرفه­ای خود از درمان‌های مکمّل استفاده کنند و جهت ارائه‌ی راهبردهای مناسب در این زمینه، شناسایی موانع موجود در عرصه­های بالینی الزامی است. این مطالعه با هدف بررسی ادراک پرستاران بالینی در رابطه با موانع کاربرد درمان‌های مکمّل در عملکرد پرستاری بالینی طراحی و اجرا شد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه‌، پژوهشی کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بود و در فاصله‌ی تیرماه 1393 تا تیرماه 1394 در ایران اجرا شد. نمونه­گیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد و تا رسیدن به اشباع داده­ها ادامه یافت. با 15 پرستار دارای تجربه‌ی غنی و 2 پزشک، به‌صورت نیمه­ساختاریافته­ی عمیق، مصاحبه شد. داده­ها، هم‌زمان با جمع­ آوری، به روش تحلیل محتوای قراردادی آنالیز شدند. جهت سازمان‌دهی و کمک به تحلیل داده­ها از نرم­افزار MAX QDA استفاده شد.

یافته­ ها: در رابطه با هدف پژوهش، 5 طبقه‌ی اصلی «دانش ناکافی پرستار»، «موانع مربوط به شرایط روانی - فرهنگی حاکم بر پرستار»، «شرایط و امکانات نامناسب»، «موانع پرسنلی غیر پرستاری» و «حمایت ناکافی مدیران غیر پرستار» استخراج شد که از آن‌ها دو مضمون اصلی «آمادگی ناکافی پرستار» و «محدودکننده‌های سازمانی» انتزاع گردید.

نتیجه ­گیری: آمادگی ناکافی پرستار و محدودکننده ­های سازمانی، پرستاران را در به‌کارگیری درمان‌های مکمّل با مشکل مواجه ساخته و به‌عنوان بازدارنده عمل می‌کنند. آگاهی دست­اندرکاران از ویژگی‌های این دو مضمون، برای ارائه‌ی دستورالعمل­های مناسب به‌منظور عملیاتی کردن برنامه­های تلفیق درمان‌های مکمّل با عملکرد پرستاری، مفید است.