هدف: تولد نوزاد نارس و بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه سبب بروز بحران‌ها و استرس‌های زیادی برای مادران می‌شود. در این میان روایت‌نویسی یک روش مشاوره در جهت کاهش استرس مادران است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر روایت‌نویسی بر استرس مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت‌های ویژه انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی شصت مادر نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان انجام شد که به روش تصادفی ساده انتخاب شده و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسش‌نامه استاندارد استرس مادران نوزادان بستری (میالز و مونک 1998) بود. اطلاعات قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه جمع‌آوری شد. در گروه آزمایش براساس آموزش‌های داده‌شده، مادر روزی سه‌بار به مدت 20-10 دقیقه حوادث و رویدادهای روزمره خود را ثبت می‌کرد. گروه کنترل نیز مراقبت‌های روتین پرستاری را دریافت می‌‌کرد. اطلاعات در نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 21 توسط آزمون‌های تی زوجی، تی مستقل، آزمون فیشر و آزمون آنکوا....) مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین استرس قبل از مداخله، در گروه آزمایش 2/66±97/43 و در گروه کنترل 5/76±95/26 و بعد از مداخله در گروه آزمایش 5/35±84/9 و در گروه کنترل 5/25±87/10 بود. با حذف اثر پیش‌آزمون، بین دو گروه اختلاف معنی‌داری مشاهده شد (0/03=P و ضریب اتا=0/07)، به طوری که 7 درصد تغییرات کاهش استرس در ارتباط با روایت‌نویسی مادران بود.
نتیجه گیری: روایت‌نویسی به عنوان یک مداخله حمایتی کارآمد نقش مهمی در کاهش استرس مادران نوزادان بستری در بخش مراقبت‌های ویژه دارد. بنابراین می‌توان از این روش درمانی به عنوان یک مداخله اثربخش و کم‌هزینه در مراقبت‌های پرستاری در بخش نوزادان استفاده کرد.