مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه‌ی امید­درمانی گروهی (برنامه‌ی امیددرمانی اشنایدر به همراه امید در اسلام) بر کیفیت زندگی مبتلایان به سوختگی انجام شده است.

مواد و روش‌ها: پژوهش  به‌صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در سال ۱۳۹۴، با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شد. نمونه‌ها از بین مبتلایان به سوختگی شدید (۲۵-۶۰%) مراجعه‌کننده به بیمارستان امام موسی کاظم (ع) اصفهان انتخاب گردیدند. پس از دریافت رضایت‌نامه‌ی کتبی،  نمونه­ها به‌صورت تصادفی به دو گروه ۲۵ نفره­ی آزمون و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمون از ۸ جلسه‌ی دوساعتی برنامه‌ی امیددرمانی و گروه کنترل از دو جلسه‌ی غیر اختصاصی بهره­مند شدند. داده‌های قبل، بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله‌ با استفاده از چک‌لیست و پرسش‌نامه‌ی اختصاصی کیفیت زندگی بیماران سوختگی(Burn Specific Health Scale)جمع‌آوری  و با استفاده از آزمون‌های آماری کای اسکوئر، آنالیز واریانس مکرر و تی مستقل تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد؛ قبل از مداخله، میانگین نمره‌ی کیفیت زندگی بین دو گروه آزمون (۱۶/۰۲±۱۵۵/۳) و کنترل (۱۴/۶±۱۵۶/۸) اختلاف معنادار آماری  نداشت (۰/۳۷=p)  ولی بلافاصله بعد از پایان مداخله و همچنین یک ماه بعد ،  در گروه آزمون (۹/۵±۱۷۶/۹) به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (۱۴/۴± ۱۵۶/۹) بود و اختلاف معنی‌دار آماری وجود داشت (۰/۰۰۱< p). همچنین آزمون آنالیز واریانس مکرر نشان داد اثربخشی آن پس از یک ماه پایدار مانده است  (۳۸ /۰=p).

نتیجه‌گیری: امیددرمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به سوختگی بیانجامد؛ بنابراین بهره‌گیری از این‌ روی­کرد در  کلیه بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن توصیه می‌گردد.