مقدمه: وجود استرس در زنان نابارور موجب کاهش موفّقیت درمان در آنان می­گردد. لذا برطرف کردن استرس زنان نابارور در مراحل مختلف درمان از اهمّیت زیادی برخوردار است. به همین منظور، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تن­آرامی بر نتیجۀ درمان­های آزمایشگاهی ناباروری انجام شده است.

  مواد و روش­ها: این پژوهش، یک پژوهش نیمه­تجربی است که بر روی ۷۶ نفر از زنان ۱۸ تا ۳۵ سال نابارور تحت درمان IVF  یا ICSI انجام شد. این زنان، که برای درمان ناباروری خود به کلینیک نازایی اصفهان مراجعه کرده بودند، به روش نمونه­گیری تصادفی آسان در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. تکنیک تن­آرامی در گروه مداخله به مدت ۱۲ جلسه انجام شد. داده­ها به وسیلۀ پرسش­نامۀ استاندارد استرس ناباروری نیوتن، قبل و بعد از مداخله (قبل از انجام آزمایش بارداری) گردآوری شدند و با استفاده از نرم­افزار SPSS و آزمون­های آماری تی مستقل، کای اسکوئر و من- ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  یافته­ها: آزمون­های آماری نشان داد که تفاوت معنی­داری در ویژگی­های فردی باروری افراد گروه مداخله و کنترل وجود ندارد. آزمون کای اسکوئر نشان داد که درصد موفّقیت (نتیجۀ مثیت آزمایش بارداری) در گروه مداخله به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (۰۰۶/۰= p ).

  نتیجه­گیری: نتایج نشان داد تکنیک تن­آرامی می­تواند میزان موفّقیت در پیامد بارداری (مثبت­شدن آزمایش بارداری) پس از IVF و یا ICSI را افزایش دهد.