شیما شهیدی، بهنام قاسمی، علی شفیع زاده،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: سکته مغزی یک ضایعه طولانی‌مدت و از عوامل اصلی ناتوانی بزرگسالان است. اختلالات حرکتی، شایع‌ترین علائم بالینی سکته مغزی هستند که فعالیت‌های روزانه بیماران را مختل می‌کنند. در این راستا هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آینه‌درمانی بر راه رفتن بیماران مرحله تحت حاد و مزمن سکته مغزی بود.
مواد و روش ها: این مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون، در بین بیماران سکته مغزی تحت حاد و مزمن مراجعه‌کننده به کلینیک تبسم تهران انجام شد که از بین آن‌ها پانزده بیمار تحت حاد و پانزده بیمار مزمن به صورت هدفمند انتخاب و وارد پژوهش شدند. آزمودنی‌های دو گروه قبل و پس از هشت هفته تمرین، در آزمون ارزیابی و مداخله راه رفتن شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هرجلسه ۹۰ دقیقه (شامل۶۰ دقیقه تمرین معمول توان‌بخشی و ۳۰ دقیقه تمرین با آینه) بود. داده‌ها توسط آزمون‌های تی وابسته، تی مستقل و تحلیل کوواریانس با نرم‌افزار spss نسخه ۲۳ تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین نمره راه رفتن گروه تحت حاد و گروه مزمن در پیش‌آزمون به ترتیب ۲۰/۷۰ و ۲۲/۴۶ بود و در پس‌آزمون به ترتیب به ۱۴/۱۰ و ۲۰/۴۶ کاهش یافت. پیش‌آزمون و پس‌آزمون راه رفتن در هر یک از گروه‌های تحت حاد (۰/۰۰۱=P) و مزمن (۰/۰۰۱=P) دارای تفاوت معنی‌داری بود. همچنین پس‌آزمون راه رفتن بین گروه تحت حاد و مزمن تفاوت معنی‌داری داشت (۰/۰۰۱=P)
نتیجه گیری: آینه‌درمانی در مرحله تحت حاد اثربخشی بیشتری بر راه رفتن نسبت به مرحله مزمن دارد. بنابراین توصیه می‌شود آینه‌درمانی در مرحله تحت حاد پس از سکته مغزی استفاده شود.
