دوره 9، شماره 1 - ( 3-1398 )
جلد 9 شماره 1 صفحات 3571-3560 |
برگشت به فهرست نسخه ها
حمید حجتی*1 
، سارا غلامی2
، سارا غلامی2
1- دانشکدۀ پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران. ، h_hojjati1362@yahoo.com
2- گروه پرستاری، دانشکدۀ علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، علیآباد کتول، ایران.
2- گروه پرستاری، دانشکدۀ علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، علیآباد کتول، ایران.
چکیده: (4661 مشاهده)
مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر قصههای قرآنی بر خودپندارۀ کودکان دبستانی انجام شد.
مواد و روشها: این مطالعه یک طرح تجربی کلاسیک از نوع پیشآزمون - پسآزمون با دو گروه مداخله و کنترل بود که به روش نمونهگیری تصادفی ساده در شهرستان گنبدکاووس انجام شد. جامعۀ پژوهش شامل 60 کودک دبستانی 7 تا 12 ساله بود. 8 جلسۀ قصهگویی (هفتهای دو جلسۀ 60 دقیقهای) برای گروه مداخله برگزار شد. آزمودنیها ابزار خودپندارۀ پیرز هریس را در دو نوبت تکمیل کردند. دادهها با آزمون تی مستقل و تی زوجی و نرمافزار آماری 16 SPSS تجزیهوتحلیل شد.
یافتهها: خودپندارۀ کلی در گروه کنترل (57/4 ±20/57) و در گروه آزمون (3/85 ±62/63) بود که اختلاف آن معنیدار است (0/001=p). بر اساس آزمون تی مستقل بین هیچکدام از ابعاد خودپندارۀ کودکان در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ ولی اختلاف میانگین ابعاد خودپندارۀ کودکان در دو گروه معنیدار بود. همچنین بین خودپندارۀ کودکان گروه کنترل در جلسات قبل و بعد از قصهگویی تفاوت معنیدار وجود نداشت (0/31= p)؛ ولی این تفاوت در خودپندارۀ کودکان گروه آزمون معنیدار بود (0/005>P).
نتیجهگیری: خودپندارۀ کودکان گروه قصۀ قرآنی افزایش یافت؛ بنابراین میتوان گفت مداخلۀ قصهگویی بر میزان خودپندارۀ کودکان دبستانی تأثیر دارد. قصههای قرآنی باعث مثبت شدن شناخت کودکان از خود و درنتیجه سلامت روان آنان میشود.
مواد و روشها: این مطالعه یک طرح تجربی کلاسیک از نوع پیشآزمون - پسآزمون با دو گروه مداخله و کنترل بود که به روش نمونهگیری تصادفی ساده در شهرستان گنبدکاووس انجام شد. جامعۀ پژوهش شامل 60 کودک دبستانی 7 تا 12 ساله بود. 8 جلسۀ قصهگویی (هفتهای دو جلسۀ 60 دقیقهای) برای گروه مداخله برگزار شد. آزمودنیها ابزار خودپندارۀ پیرز هریس را در دو نوبت تکمیل کردند. دادهها با آزمون تی مستقل و تی زوجی و نرمافزار آماری 16 SPSS تجزیهوتحلیل شد.
یافتهها: خودپندارۀ کلی در گروه کنترل (57/4 ±20/57) و در گروه آزمون (3/85 ±62/63) بود که اختلاف آن معنیدار است (0/001=p). بر اساس آزمون تی مستقل بین هیچکدام از ابعاد خودپندارۀ کودکان در دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ ولی اختلاف میانگین ابعاد خودپندارۀ کودکان در دو گروه معنیدار بود. همچنین بین خودپندارۀ کودکان گروه کنترل در جلسات قبل و بعد از قصهگویی تفاوت معنیدار وجود نداشت (0/31= p)؛ ولی این تفاوت در خودپندارۀ کودکان گروه آزمون معنیدار بود (0/005>P).
نتیجهگیری: خودپندارۀ کودکان گروه قصۀ قرآنی افزایش یافت؛ بنابراین میتوان گفت مداخلۀ قصهگویی بر میزان خودپندارۀ کودکان دبستانی تأثیر دارد. قصههای قرآنی باعث مثبت شدن شناخت کودکان از خود و درنتیجه سلامت روان آنان میشود.
واژههای کلیدی: قصههای قرآنی، خودپنداره، کودکان دبستانی
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
پرستاری و مامایی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |