مقدمه: بیوکانین A (BCA) به علت اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی مورد توجه می‌باشد. استرس اکسیداتیو و التهاب دومسیر کلیدی در بروز و پیشرفت دیابت نوع یک هستند. هدف از این مطالعه، تعیین اثر بیوکانین A بر سطح سرمی اینترفرون گاما، فاکتور نکروزدهنده تومور آلفا و همینطور سطح گلوتاتیون و مالون دی آلدئید در پانکراس رت هاییست که با استرپتوزوتوسین به دیابت نوع یک مبتلا شده‌اند.
روش کار: 28 سر رت نر ویستار بطور تصادفی به چهار گروه 7 تایی تقسیم شدند. یک گروه کنترل سالمی است که دی متیل سولفوکسیک، حلال بیوکانین A، دریافت کرد. بقیه رت ها، تحت تزریق صفاقی استرپتوزوسین به میزان 55 mg/kg قرار گرفتند. یک گروه به عنوان کنترل دیابتی (گروه دوم) انتخاب شد که تنها دی متیل سولفوکسیک دریافت کرد و دو گروه دیگر به مدت 6 هفته تحت درمان با بیوکانین A به میزان 10 mg/Kg (گروه سوم) و 15mg/Kg (گروه چهارم) قرار گرفتند. درپایان خون از قلب جمع آوری شد و پارامترهای فاکتور نکروزدهنده تومور آلفا، اینترفرون گاما و قند خون ناشتا در سرم اندازه گیری شد. سپس سطح گلوتاتیون و مالون دی آلدئید در بافت پانکراس هموژن شده اندازه گیری شد.
یافته‌ها: کاهش گلوکز خون (0.03=P) و مالون دی آلدئید (0.001=P) در گروه‌های درمانی معنیدار بود. گلوتاتیون (0.01>P) با درمان افزایش معنیداری داشت. کاهش فاکتور نکروزدهنده تومور آلفا (0.03=P) تنها در گروه چهارم معنیدار بود اما کاهش اینترفرون گاما (0.12=P) در هیچ گروه درمانی معنیدار نبود.
نتیجه گیری: درمان با بیوکانین آ در کنترل هایپرگلایسمی مؤثر است. این ترکیب با افزایش سطح گلوتاتیون و کاهش مالون دی آلدئید در بهبود شرایط ردوکس در پانکراس حائز اهمیت بوده و با کاهش سطح سرمی فاکتور نکروزدهنده تومور آلفا، شرایط التهابی ناشی از دیابت را بهبود بخشیده و به کاهش عوارض کمک می‌کند. تفاوت معنیداری بین دوزهای درمانی مشاهده نشد.