مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه‌ی امید­درمانی گروهی (برنامه‌ی امیددرمانی اشنایدر به همراه امید در اسلام) بر کیفیت زندگی مبتلایان به سوختگی انجام شده است.

مواد و روش‌ها: پژوهش  به‌صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در سال 1394، با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شد. نمونه‌ها از بین مبتلایان به سوختگی شدید (25-60%) مراجعه‌کننده به بیمارستان امام موسی کاظم (ع) اصفهان انتخاب گردیدند. پس از دریافت رضایت‌نامه‌ی کتبی،  نمونه­ها به‌صورت تصادفی به دو گروه 25 نفره­ی آزمون و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمون از 8 جلسه‌ی دوساعتی برنامه‌ی امیددرمانی و گروه کنترل از دو جلسه‌ی غیر اختصاصی بهره­مند شدند. داده‌های قبل، بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله‌ با استفاده از چک‌لیست و پرسش‌نامه‌ی اختصاصی کیفیت زندگی بیماران سوختگی(Burn Specific Health Scale)جمع‌آوری  و با استفاده از آزمون‌های آماری کای اسکوئر، آنالیز واریانس مکرر و تی مستقل تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد؛ قبل از مداخله، میانگین نمره‌ی کیفیت زندگی بین دو گروه آزمون (16/02±155/3) و کنترل (14/6±156/8) اختلاف معنادار آماری  نداشت (0/37=p)  ولی بلافاصله بعد از پایان مداخله و همچنین یک ماه بعد ،  در گروه آزمون (9/5±176/9) به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (14/4± 156/9) بود و اختلاف معنی‌دار آماری وجود داشت (0/001< p). همچنین آزمون آنالیز واریانس مکرر نشان داد اثربخشی آن پس از یک ماه پایدار مانده است  (38 /0=p).

نتیجه‌گیری: امیددرمانی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به سوختگی بیانجامد؛ بنابراین بهره‌گیری از این‌ روی­کرد در  کلیه بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن توصیه می‌گردد.