مقدمه: در راستای پاسخ به نیازهای مراقبتی جامعه، لازم است کارکنان پرستاری در عملکرد حرفهای خود از درمانهای مکمّل استفاده کنند و جهت ارائهی راهبردهای مناسب در این زمینه، شناسایی موانع موجود در عرصههای بالینی الزامی است. این مطالعه با هدف بررسی ادراک پرستاران بالینی در رابطه با موانع کاربرد درمانهای مکمّل در عملکرد پرستاری بالینی طراحی و اجرا شد.
مواد و روشها: این مطالعه، پژوهشی کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بود و در فاصلهی تیرماه 1393 تا تیرماه 1394 در ایران اجرا شد. نمونهگیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد و تا رسیدن به اشباع دادهها ادامه یافت. با 15 پرستار دارای تجربهی غنی و 2 پزشک، بهصورت نیمهساختاریافتهی عمیق، مصاحبه شد. دادهها، همزمان با جمع آوری، به روش تحلیل محتوای قراردادی آنالیز شدند. جهت سازماندهی و کمک به تحلیل دادهها از نرمافزار MAX QDA استفاده شد.
یافته ها: در رابطه با هدف پژوهش، 5 طبقهی اصلی «دانش ناکافی پرستار»، «موانع مربوط به شرایط روانی - فرهنگی حاکم بر پرستار»، «شرایط و امکانات نامناسب»، «موانع پرسنلی غیر پرستاری» و «حمایت ناکافی مدیران غیر پرستار» استخراج شد که از آنها دو مضمون اصلی «آمادگی ناکافی پرستار» و «محدودکنندههای سازمانی» انتزاع گردید.
نتیجه گیری: آمادگی ناکافی پرستار و محدودکننده های سازمانی، پرستاران را در بهکارگیری درمانهای مکمّل با مشکل مواجه ساخته و بهعنوان بازدارنده عمل میکنند. آگاهی دستاندرکاران از ویژگیهای این دو مضمون، برای ارائهی دستورالعملهای مناسب بهمنظور عملیاتی کردن برنامههای تلفیق درمانهای مکمّل با عملکرد پرستاری، مفید است.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |