مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر مکمّلسازی کوتاهمدت جینسنگ بر شاخصهای آزمایشگاهی آسیب عضلانی بوکسورهای جوان بعد از فعّالیت حاد هوازی واماندهساز بود.
مواد و روشها: در این مطالعهی نیمهتجربی، 20 بوکسور جوان پس از تکمیل فرمهای رضایتنامه بهطور تصادفی در دو گروه مکمّل و دارونما قرار گرفتند. افراد گروه مکمّل، روزانه 2 گرم کپسول جینسنگ را به مدت هفت روز مصرف کردند و نمونههای گروه دارونما نیز به همین مقدار دکستروز دریافت کردند. همهی آزمودنیهای دو گروه پس از هفت روز مکمّلسازی در یک آزمون هوازی واماندهساز به فعّالیت پرداختند. نمونههای خون وریدی آزمودنیها در چهار مرحلهی پایه، روز هفتم بلافاصله قبل از فعّالیت ورزشی، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد از فعّالیت ورزشی جمعآوری شد. تجزیهوتحلیل دادهها با استفاده از آزمون آماری آنووا با اندازهگیریهای مکرر و در سطح معنیداری (05/0>p) انجام شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که سطح آنزیم لاکتاتدهیدروژناز در هر دو گروه مکمّل و دارونما در مرحلهی بلافاصله، در گروه مکمّل 371/58 و در گروه دارونما 389/01 (U/L) بود و 24 ساعت نیز در گروه مکمّل 371/58 و در گروه دارونما 397/46(U/L) بود که بدین معنی است که بعد از فعّالیت هوازی بهطور معنیداری افزایش پیدا کرده است (0/05>p)؛ درحالیکه مصرف جینسنگ در گروه مکمّل باعث جلوگیری از افزایش سطوح کراتینکیناز در 24 ساعت بعد از فعّالیت ورزشی (255/37) در مقایسه با گروه دکستروز (323/59) شده است (0/012=p).
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای تحقیق حاضر به نظر میرسد که مکمّلسازی جینسنگ میتواند باعث تعدیل آسیب سلول عضلانی بعد از فعّالیتهای هوازی واماندهساز شود
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |