مقدمه: نوروپاتی محیطی یکی از علل شایع ناتوانی در بیماران دیابتی است. درد به عنوان یک علامت اصلی در نوروپاتی است که در بیش از 30% بیماران دیابتی رخ می­دهد. ارتعاش­درمانی کل بدن یکی از روش­های غیردارویی کنترل درد در نوروپاتی محیطی است. بنابراین پژوهش حاضر در نظر دارد تأثیر ارتعاش­درمانی اندام تحتانی را بر درد ناشی از نوروپاتی دیابتی بررسی نماید.

  مواد وروش­ها: این پژوهش، یک مطالعه مداخله­ای قبل و بعد می­باشد که بر روی 36 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیاتبی، که دارای معیارهای ورود بودند، انجام گرفته است. بیماران با نمونه­گیری ساده در مطالعه وارد شدند. در ابتدای مطالعه، ویژگی­های دموگرافیک و شدّت درد، به کمک پژوهشگر اندازه­گیری و ثبت شد. سپس در قسمتی از اندام که دارای نوروپاتی بود به مدت دو هفته ارتعاش­درمانی انجام ­گرفت. این عمل 2 نوبت در روز و در هر نوبت به مدت 10 دقیقه انجام شد. در نهایت پس از دو هفته از انجام مداخله، شدّت درد بیماران مجدداً با مقیاس دیداری سنجیده شد.

  یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سنّ شرکت­کنندگان در پژوهش 11.61 ± 52.38 سال بود. اکثر شرکت­کنندگان مؤنث (26 نفر معادل 72 %) بودند. میانگین و انحراف معیار نمره درد بیماران قبل از ارتعاش­درمانی 1.37 ± 5.21 بود و 3 دوره بعد از ارتعاش درمانی 1.41 ± 4.30 بود. به عبارت دیگر شدّت درد پس از ارتعاش­درمانی کاهش یافت، که اختلاف آن با استفاده از آزمون تی زوجی معنی­دار بود (001/0 =P).

  نتیجه­گیری: ارتعاش درمانی اندام تحتانی می­تواند درد نوروپاتی دیابتی را کاهش دهد، بنابراین از آن می­توان به عنوان روشی برای تسکین درد بیماران دیابتی استفاده کرد.