مقدمه: شیوع بیماری دیابت نوع 2 و گرایش گسترده‌ی مردم به استفاده از طبّ مکمّل و جایگزین برای درمان آن، موجب اهمیت یافتن شناسایی روش‌های مختلف درمان این بیماری شده است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی استفاده از طبّ مکمّل و جایگزین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در اصفهان در سال 1392 انجام گرفت.

مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه‌ی تحلیلی - مقطعی است که در آن 400 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2با کسب رضایت نامه کتبی به روش نمونه‌گیری غیر احتمالی آسان انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مصاحبه پرسش‌نامه‌ی محقق­ساخته جمع‌آوری شدند و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: در طبّ مکمّل از روش‌های گوناگونی جهت درمان استفاده می‌شود. در این مطالعه که با رضایت شرکت‌کنندگان صورت گرفت تعداد 85/8% از بیماران مبتلا به دیابت، حداقل از یکی از انواع طبّ مکمّل استفاده کردند. فراوانی استفاده از روش‌های طبّ مکمّل، به تفکیک، شامل مصرف مواد طبیعی (41/8%)، روش‌های فیزیکی و حرکتی (35/9%)، درمان معنوی (34/1%)، روش‌های سنّتی (18/4%)، طبّ ذهن و بدن (12/8%)، سیستم‌های کامل درمانی (4/1%)، سایر روش‌ها (6/2%) و درمان‌های انرژیایی (2/3%) بوده است.

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج به‌دست‌آمده اکثر بیماران مبتلا به دیابت در کنار درمان دارویی از درمان مکمّل و جایگزین نیز استفاده ‌کردند. درصورتی‌که پزشکان بخواهند در جهت استفاده‌ی مناسب از این درمان، بیماران خود را راهنمایی کنند، به اطلاعات علمی بیشتری نیاز خواهند داشت. همچنین تحقیقات بیشتر در مورد اثربخشی طبّ مکمّل و جایگزین به‌منظور استفاده و آموزش جامعه و کنترل بهتر قند خون توصیه می‌شود.