هدف جوش‌نخوردن شکستگی در استخوان‌های بلند اندام تحتانی حائز اهمیت بسیاری است. از این جهت که این استخوان‌ها متحمل وزن بدن است. عللی که برای جوش‌نخوردن شکستگی ذکر شده است: شامل ۱. ناپایداری و بی‌حرکتی وضعیت قطعات شکستگی؛ ۲. عدم جریان خون کافی به محل شکستگی؛ ۳. میزان آسیب پریوست و نکروز سلول‌های پریوستال که باز به جریان نداشتن کافی خون بر می‌گردد. درمان جوش‌نخوردن شکستگی در طب رایج به دو صورت است: درمان غیرجراحی که شامل فیزیوتراپی و استفاده از امواج صوتی یا الکترومغناطیسی و یا تزریق پروتئین MBP ، جهت تحریک استخوان‌سازی است. درمان جراحی با هدف تثبیت قطعات شکسته به صورت فیکساسیون‌های داخلی و خارجی است و نهایتاً پیوند استخوان به شکل آلوگرافت و اتوگرافت قرار می‌گیرد تا محل شکستگی پر شود.
شرح مورد بیمار آقای ۲۹ ساله‌ای است که در ۲۱‌سالگی در اثر تصادف، دچار شکستگی در ناحیه استخوان ران می‌شود و طی هشت سال تحت درمان غیرجراحی و جراحی و نهایتاً پیوندهای الوگرافت و اتوگرافت قرار می‌گیرد. ولی متأسفانه هیچ‌کدام از درمان‌ها مؤثر نبوده و پیوندها موفقیت‌آمیز نبوده و دچار پس‌زدن و عفونت می‌شوند و از طرفی با نکروز سر استخوان‌های شکسته مواجه می‌شوند. با همه این اقدامات پزشکی، بیمار ناامید از درمان، تحت تدابیر طب سنتی قرار می‌گیرد از جمله اصلاح سبک زندگی و تغذیه و اصلاح مزاج و درمان با داروهای طب سنتی و زالودرمانی.
نتیجه گیری نتایج نشان داد که بعداز شش ماه درمان، نواحی گانگره کاملاً برطرف شده و استخوان‌های جدید در نواحی بین شکستگی ایجاد می‌شود و علائم بیمار بهبودی می‌یابد. با گسترش آموزش و پژوهش در حوزه طب ایرانی می‌توان باعث پیشرفت درمان‌هایی بر اساس طب ایرانی مؤثر، غیرتهاجمی و کم‌هزینه شد که سهم بسزایی در افزایش کیفیت زندگی فرد و اجتماع خواهد داشت و نیز از هزینه‌های گزاف مادی و معنوی جراحی و قطع عضو جلوگیری می‌کند.