ممقدمه: کیفیت پایین خواب از مشکلات شایع بیماران بخش­ مراقبت ویژه است. گوش‌بند به‌عنوان یک روش غیرداروییِ بدون عارضه می­تواند کیفیت خواب این بیماران را بهبود دهد. مطالعۀ حاضر با هدف «تعیین تأثیر گوش‌بند بر کیفیت خواب بیماران بستری در بخش مراقبت ویژۀ قلبی» انجام شد.
مواد و روش­ها: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که در بخش مراقبت­ ویژۀ قلبی برخی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. نمونه‌های پژوهش 72 بیمار سندرم کرونری حاد بودند. از افراد واجدِشرایط، رضایت‌نامۀ کتبی گرفته شد. آزمودنی‌ها از طریق نمونه‌گیری تصادفی ساده در دو گروه­ مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله، در سه شب اول بستری به مدت 45 دقیقه در شروع خواب از گوش‌بند استفاده شد. کیفیت خواب دو گروه با شاخص کیفیت خواب پیتزبرگ در ابتدای بستری و سه روز بعد سنجیده شد. داده­ها با نرم‌افزار spss نسخۀ 16 و آمار توصیفی و استنباطی (کای دو، دقیق فیشر و تی مستقل) تجزیه‌وتحلیل شد.
یافته­ها: میانگین ± انحراف معیار کیفیت خواب در گروه گوش‌بند در قبل و بعد از مداخله، به‌ترتیب، از 3/00±8/11 به 30/00±2/6 کاهش و در گروه­ کنترل، به‌ترتیب، از 3/08±33/6 به 2/45±8/08 افزایش یافت. نتایج آزمون تی مستقل ازنظر میانگین تغییرات نمرۀ کیفیت خواب قبل و بعد از مداخله، نشان‌دهندۀ اختلاف معنادار آماری بین دو گروه بود (0/001=p).
نتیجه‌گیری: گوش‌بند به‌عنوان یک مداخلۀ پرستاری غیردارویی جهت بهبود خواب بیماران بخش مراقبت­ ویژۀ قلبی پیشنهاد می­شود.